$
€
Bu hafta belki haddim olmayarak çocuk yetiştirmek konusuna değindim belki de hakkım vardır söz söylemeye. Bir şeyi anlamak, bilmek için yaşamanın gerek olmadığına inananlardanım. İyi bir gözlemci ise insan gayet de anlayabiliyor. İnsan hayatı bu kadar ucuz değil ne yazık ki. Biyolojik bir evreden ve süregelen zamandan ibarette değil çocuk büyütmek.
Üzülüyorum çünkü çocuklar çeker bütün yükü, hep büyüklerin hataları onlara yüklenir. Ve buda bir çocuk için hayatının her evresinde koca bir yıkımdır. Ta çocukluğundan belki kendisi de bir anne-baba olana kadar ki zaman da hep bir gölgedir peşinde. O da, o psikolojiyle ve alışkanlıklar doğrultusunda yetiştirecektir çocuklarını “kuş gördüğü yuvayı yapar” ve o neslin devamı şeklinde süregelecektir. Yetmiş milyonun yaşadığı Türkiye ‘de ne hayatların olduğunu göz önünde bulundurduğumuzda bu sayıda epeyce aşkın olacaktır.
Hani duyuyoruz ya “Biri şunun canını yakmış, şuna şunu yapmış…” vs. diye, kızıyoruz elbette ama ne üzücü ki kim bilir o nasıl bir çocukluk geçirdi, sevgiyi görmedi ki merhameti tatmadı ki… İşte bu yüzden yapılan her yanlışta, duyduğumuz her iğrençlikte aslında takip edilmeyen, sevgisiz, saygısız çocukların ebeveynleri yatıyor. Günümüzün o kadar çok yanlışları var ki bana kalırsa bilinçsizce çocuk sahibi olmakta bunların en başında gelenlerden. Çünkü televizyonu her açtığımızda gördüğümüz öldürmeli, vurmalı, işkenceli, iğrenç haberler birer insan kaynaklı.
Merhameti ve utanması olmayanlardan her şey beklenir. Bu yüzden çocuktur, doğar büyür diye bakmamak gerek. Bir cam parçasını elimizde tutar gibi muamele gerek; avcumuzun içine aldığımızda canımızı acıtan elimizdeyken ise öylece seyrettiğimiz.
Adam akıllı bakamayacak, insan gibi yetiştiremeyecekse mecbur değil her kadın ve erkeğin anne-baba olması. Bir çocuğun çocukluğunu elinden almak en büyük veballerden. Bunun için çocuk yetiştirmek hiç kolay değil!
